Niedługo I Komunia Święta.... Wychodzimy już na ostatnią prostą. W dzień Zesłania Ducha Świętego-27 maja Kinga przyjmie kolejny sakrament i  o jeszcze jeden krok przybliży się do Boga.
Chyba nie powiem  nic nadzwyczajnego, gdy przyznam, że przeżywam to bardziej od niej.Chociaż ona też z całą świadomością odlicza upływający czas. Wie, że przyjmie do swojego serca Jezusa, ale chyba bardziej oczekuje tego pod kątem  przyjęcia i odwiedzin gości,na których czeka z niecierpliwością. Wie, że to będzie jej wielkie święto i wszyscy przyjadą tylko i wyłącznie do niej.
Całe szczęście, że nie wyczekuje na prezenty. Ustaliłyśmy, że na pewno kupimy zegarek, taki "prawdziwy", ze wskazówkami, bo Kinia potrafi na nim odczytywać godziny.
 Bardzo prosimy o duchowe wsparcie i zaciśnięte kciuki.

" Coś mi się pokręciło" ;-)

Niektóre dzieci są rzeczywiście fajne;). Piszę to pod kątem relacji Kingi ze zdrowymi rówieśnikami. Ostatnio błogo mi się zrobiło na sercu i tak zwyczajnie poczułam się matką "pełnowartościowego" dziecka.
Kinga w tym roku przystępuje do Komunii Świętej i od pewnego czasu chodzimy do kościoła na próby. Dzieci z "naszej" klasy jest ośmioro i jest jeszcze jedna dziewczynka z naszej parafii, tylko z innej szkoły. Więc dziewczynek jest łącznie ze wspomnianą Kasia jest cztery. I jak to właściwie jest, że choć widziały się tylko kilka razy, to potrafiły się dogadać i znaleźć wspólny język. Z dziewczynkami z klasy integruje się już od zerówki i nie ma miedzy nimi takiego zrozumienia.
Kiedy ostatnio siadałyśmy na ławce przed kościołem, to Kasia zrobiła Kini miejsce koło siebie i stwierdziła, że nie ma w tym nic dziwnego, bo przecież są przyjaciółkami ;)). Hm... słowo trochę na wyrost, ale jakie przyjemne dla moich uszu. Podczas gdy ja rozmawiałam z innymi mamami Kinga z Kasią planowały co sobie kupią za zebrane pieniądze. Ot- zwyczajna rozmowa zwyczajnych dziewczynek.

We wtorek Kinia zerwała się trochę ze szkoły, aby pojechać ze mną na spektakl pt;" Mały Książę" wykonany przez młodzież z zespołem Downa ze stowarzyszenia "Opatrzność"w Radomiu. Bardzo ważne, że przyszły tam osoby nie tylko na co dzień stykające się z zespołem, ale również młodzież z siedleckich gimnazjów i liceum, które postanowiły poznać i choć trochę zrozumieć osoby niepełnosprawne.
Mam nadzieję, że większość z nich uświadomiła sobie, że tacy aktorzy, to ludzie mający swoje pasje i realizujący je z uporem i wielkim trudem. Chciałabym, aby kontakt z dzieckiem lub dorosłym z zespołem D. nie wywoływał u osób tzw. "pełnosprawnych"  niepewności, braku akceptacji, niechęci czy wręcz odrazy.
Przedstawienie było zorganizowane przez naszą kochaną  Mariolę- panią prezes siedleckiego stowarzyszenia i było medialnie nagłośnione (lokalne radio, prasa i telewizja).
Kinga zachowywała się wzorowo. Przez cały czas z uwagą przysłuchiwała się przemowom różnych oficjeli. Samo przedstawienie również bacznie obserwowała i zrozumiała, że książę zakochał się w róży.Na koniec spektaklu poszła z kilkoma zespołowymi kolegami wręczać kwiaty.
Później kilkakrotnie  dziękowała mi, że wzięłam ją na teatrzyk. Na znak wdzięczności obdarzyła mnie czułymi słówkami: "Mordo Ty moja złota". Cieszyć się z tego czy nie? ;)

http://www.podlasie24.pl//wiadomosci/siedlce/maly-ksiaze-w-siedlcach-9fe7.html

Ospie wietrznej powiedziałyśmy wreszcie "adios". Całe szczęście, że Kinga nie nacierpiała się zbytnio i nie nadrapała zanadto. Porównując to do siły wiatru, można by określić mianem "zefirek".
po przerwie świątecznej i kilku dniach dodatkowego siedzenia w domu, Kinia poszła dzisiaj do szkoły. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że ochoczo, ale chyba nie było tak źle, skoro do domu wróciła wyraźnie ożywiona i rozszczebiotana jak skowronek. Nie ta Kinga, która przez przeszło tydzień snuła się po domu jak dusza potępiona i jęczała, że się nudzi. Ledwo wyrabiała normę, to znaczy trochę matematyki, troszkę polskiego i ciut, ciut zajęć logopedycznych. To wszystko na co ją było stać i co dałam radę wyegzekwować. Poza tym przesiadała się od komputera do telewizora i oczywiście do jedzonka (bo apetyt "niechorobowy" , wręcz chorobliwie i nadspodziewanie dobry :)  )
Po przyjściu ze szkoły dawała radę w przegadywaniu dziadka i tatusia. Oni 5 słów, a ona na to 25.Kiedy brakowało rezonu papugowała wszelkie  "inwektywy";) kierowane pod jej adresem i zręcznie odbijała piłeczkę. Dla podkreślenia swojego bojowego nastroju postraszyła trochę nożem i pomachała groźnie deską do krojenia. Panowie kapnęli się w końcu, kto tu rządzi i kto ma zawsze rację:)

W gruncie rzeczy to jednak słodka dziewczynka.

Życzenia wielkanocne

Wielkanoc to czas otuchy i nadziei. czas odradzania się wiary w siłę Chrystusa i w solidarność drugiego człowieka.Niech te święta wielkanocne będą pełne nadziei i miłości , a Chrystus Zmartwychwstały przyniesie nam radość, spokój i szczęście.
Razem z Kingusią życzymy wszystkim zdrowych, spokojnych, pełnych radości i błogosławieństwa bożego.

 To jest jajko modułowe, które robiła Weronika

 A to jajeczko wylepione przez Kingę

09 marca, 9 lat temu przyszła na świat moja maleńka Kingusia. Od razu napiętnowana pewnymi charakterystycznymi cechami, typowymi dla zespołu Downa. Bezbronna, nieporadna, ale bezwarunkowo pokochana i zaakceptowana. Z dnia na dzień , z miesiąca na miesiąc coraz bardziej żywiołowa, samodzielna i radosna.
Ze swoimi szalonymi pomysłami i nieprzewidywalnymi w skutki zachowaniami wprowadzała rozgardiasz wszędzie tam, gdzie się pojawiała. Jednak, gdy poszła do zerówki, niemal bezwiednie, "wydoroślała", "zmądrzała" i stała się moją partnerką do współdziałania. Tak jest do dziś. Intuicyjnie odgaduje jak może pomóc i pocieszyć.Gdy pojawia się na horyzoncie, świat nabiera zupełnie innych barw: żywszych, jaśniejszych i bardziej kolorowych. Nie sądziłam, że dziecko może wytwarzać taką aurę.
Jest moim kochanym słoneczkiem i dostarcza mi wielu powodów do dumy.Determinacja i zapał z jakimi bierze się do nowych wyzwań, sprawiają, że sukcesy, które osiąga są liczone podwójnie.

Po kilku dniach dłubaninki Kinga oddała prace na konkurs. Tak się przyzwyczaiła do wygranych, że aż się boje co będzie w przypadku przegranej. Jednak Kinga wierzy, że wygra, a wiadomo- wiara czyni cuda :). Dumna artystka-plastyczka.

 Jest środowe przedpołudnie.Pogoda nie sprzyja aktywności fizycznej na dworze, choć ręce świerzbią do grzebania w ziemi. Z niecierpliwością czekam na budzenie się wiosny. Krokusy i przebiśniegi nieśmiało akcentują swoją obecność.
Na gotowanie nie mam natchnienia. Zastanawiam się co słychać u Kingi w szkole. W tym roku jest zdecydowanie lepiej. Już dawno temu zaczęło się drugie półrocze, a Kinga jest ciągle zdyscyplinowana i pełna zapału.. Chyba zbliżająca się Komunia święta tak pozytywnie ja nastraja. Codziennie przed wyjściem do szkoły całuje mnie, mówi, że przyniesie mi piątkę i przyrzeka, że będzie grzeczna.
No, po prostu "złote dziecko" ;))